Als we het hebben over het nemen van risico’s, dan kunnen mensen verschillende ideeën hebben bij risico’s. Ikzelf vind skiën bijvoorbeeld in de meeste gevallen doodeng, vooral een rode of zwarte piste. En toch slepen we ons ieder jaar weer in de stoeltjesliften en nemen we bewust het risico.
In de theorie is risico niet meer dan de kans dat iets misgaat (toch redelijk aanwezig bij skiën) x het effect (gebroken been?) x blootstelling (doe je het maar 1x tijdens de wintersport of sta je alle dagen continu op de latten?). Toch voelt dit in de praktijk soms anders. De perceptie van het risico is vaak anders dan dat het in de praktijk is.
Het grootste verschil zie je naar mijn idee naar voren komen in het bedrijfsleven bij ‘de oude rotten in het vak’ en ‘de jonge honden’.
Nieuwe (jonge) medewerkers zijn nog heel gevoelig voor risico’s, waar de ervaren medewerkers niet meer zo schrikken van de bekende risico’s. Door deze groepen samen te brengen, kan er ontzettend veel van elkaar geleerd worden.